SOCOTRA (The Mysterious Island) from Bobby... 11th Part

SOCOTRA

                                      -The Mysterious Island-

మునుపటి భాగాన్ని మనం ఒక్కసారి మననం చేసుకుందాం ...

ముందు మనం మన నౌకలో అక్కడకు వెళ్లి .. రహస్యంగా అక్కడేం జరుగుతోందో తెలుసుకొని అప్పుడు ఆలోచిద్దాం అని చెప్తాడు మోహన్.. 

ఇక ఇప్పటికే నౌక వచ్చి వుంటుంది…. మనం వెంటనే వెళ్ళాలి అని అనుకోని… 

మేము మళ్ళి తప్పకుండా ఇక్కడకు వచ్చి మిమ్మల్ని అందరినీ మాతో తీసుకువెళ్తాం .. మా ఇద్దరినీ నమ్మండి.. అని మాట ఇచ్చి … 

అక్కడనుంచి నేరుగా ఆ ఊదారంగు గల ప్రవేశ మార్గం దగ్గరకు వచ్చి కాగడా వెలిగించి ఆ రాయి దగ్గరగా పెడతారు.. ఆ రాయిలో ఎలాంటి చలనం లేదు.. 

ఇదేంటి ఈ రాయి ముడుచుకొని దారి ఇవ్వట్లేదు.. ఇప్పుడెలా ? 

ఇందాక వారు ఇలానే కదా బయటకు వచ్చారు .. ఇప్పుడేమైంది ? అని అనుకుంటూ వుండగా.. 

వెనుకనే వచ్చిన ఆ వింత జీవి సైగలతో చెప్తుంది ..

ఆ రాయి తెరుచుకోక పోతే ఇప్పుడెలా ?? అనే ఆలోచనలతో ఉన్నారా ..??
సరే అదేంటో చూద్దాం పదండి..

11th Part

రాత్రివేళ మాత్రమే ఈ రాయి తెరుచుకుంటుందని.. పగటిపూట తెరుచుకోదని.. చీకటి పడే వరకు ఇక్కడనుంచి కదలలేమని .. సైగలతో చెప్తుంది .. 

అప్పుడు అర్ధం అవుతుంది మోహన్ కి .. 

మనకు ఈ జీవి ఉదయం పూట కనిపించింది..అంటే ఆ ముందు రోజు రాత్రి తను బయటకు వచ్చి మళ్ళి లోపలకు వెళ్ళలేక పోయింది.. మనం మంట వేసుకుని వున్నాం కదా .. మనకు చెప్పడానికి, తను లోపలకు వెళ్ళడానికి మంట కావాలి… అందుకోసమే తను మన వెనుకనే తిరిగింది.. మనం వెంటాడి వెళ్ళాక తను ఆ మంట సహాయంతో లోపలకు వెళ్ళిపోయింది.. ఈ లోపు ఆ మనుషులు వచ్చారు… తను భయపడి ఆ సొరంగంలో దాక్కొని వుంటుంది అని మాట్లాడుకుంటారు.. 

అన్నీ బాగున్నాయి కాని ఒక్కటి మాత్రం సందేహం గానే మిగిలి వుంది అని ఆకాష్ అంటాడు.. 

ఏంటి చెప్పు అని మోహన్ అనగా.. 

తన బిడ్డ చనిపోయిందని ఆమె రోదిస్తోంది.. కాని కళ్ళల్లో నుంచి ఒక్క చుక్క నీటిబొట్టు కూడా రాలేదు .. ఇదెలా సాధ్యం.. 

ఇలాంటి ఎన్నో ప్రశ్నలకు మనకు సమాధానం అక్కడ మాత్రమే దొరుకుతుంది ఆకాష్ అని మోహన్ అంటాడు.. 

మనం ఇక్కడ ఇరుక్కుపోయాం.. మనవాళ్ళు అక్కడ మనకోసం వెతుకుతూ వుంటారు.. మళ్ళి చీకటి పడే దాకా ఇక్కడ మనం ఉండాల్సిందే అని మాట్లాడుకుంటారు.. 

ప్రసన్నకుమార్ భాటియా అతని ఇద్దరు కుమారులు బయట ఆ దీవి అంతా జల్లెడ పడుతున్నారు.. ఎక్కడా వారి జాడ కనపడకపోయేసరికి కంగారుగా అందరూ ఒకదగ్గరకు వచ్చి కూర్చుంటారు.. 

నేను మీకు ముందే చెప్పాను.. ఇలాంటివి మనకు వద్దు అని .. మీరు వినలేదు ఇప్పుడు చూడండి అందరం ఈ నిర్మానుష్య ప్రదేశంలో ఆకాష్ కోసం ఇలా కూర్చుని ఏడుస్తున్నాం.. అని రెండవ వాడు అయిన లోకేష్ అంటాడు.. 

అన్నయ్యా నువ్వు ఇంకా నాన్నను భయపెట్టకు .. 

అన్నయ్యకు ఏం కాదు.. 

మనం అనుకున్నది అనుకున్నట్లే పూర్తి చేస్తాం అని చివరి వాడు అయిన సంతోష్ అంటాడు .. 

కాని ప్రసన్నకుమార్ భాటియాను మౌనం ఆవరించి వుంది.. తనేమి మాట్లాడే పరిస్థితిలో లేడు .. ఆకాష్ కి ఏం జరిగిందో అని తీవ్ర మనోవేదనతో భయపడుతూ వున్నాడు.. చాలా నీరసంగా కూడా కనిపిస్తూ వున్నాడు… 

వారు కూర్చున్నప్రక్కనే ఆకాష్ ఉన్నాడని వారు కనుగొనలేని పరిస్థితిలో వున్నారు… 

అలా వుండగా .. సూర్యుని కిరణాలు పడి ప్రకాశవంతంగా కనిపిస్తున్న ఆ ఊదారంగు రాయిని చూస్తాడు.. చిన్నవాడు అయిన సంతోష్.. 

లేచి పరుగు పరుగున అక్కడకు వెళ్లి తన చేతితో స్పృశిస్తూ .. 

ఆహా యెంత అద్బుతంగా వుంది ఈ రాయి.. 

ఇక్కడ ఉన్నవాటిల్లో ఇది చాలా ప్రత్యేకమైనదిగా కనపడుతూ వుందే .. అని అనుకొని ప్రక్కకు తిరిగి చూడగా.. పొదల మాటున ఎవరిదో ఓ చేతి రుమాలు అక్కడ పడివుండటం గమనిస్తాడు.. 

నాన్నగారు ….. 

ఇలా వచ్చి చూడండి .. ఇక్కడ ఎవరిదో చేతి రుమాలు వుంది.. 

ఇక్కడే ఎక్కడో అన్నయ్య ఖచ్చితంగా ఉన్నాడని నాకనిపిస్తోంది.. అని అంటాడు.. 

పరుగు పరుగున ప్రసన్నకుమార్ భాటియా వచ్చి .. 

నిజమే రా ఇది ఆకాష్ ది కాదు. కాని ఆకాష్ తో పాటు మరొకరు వుండి ఉండాలి.. నిన్న రాత్రి ఆకాష్ తో పాటు మోహన్ వున్నాడు…. బహుశా అతనిది అయి వుంటుంది.. అంటే ఇద్దరూ కలిసి వచ్చి వుంటారు.. 

అయినా అంత రాత్రి వేళ ఇద్దరూ కలిసి ఇంత దూరం రావాల్సిన అవసరం ఏముంది ? అని రెండవ వాడు ప్రశ్నిస్తాడు.. 

నిజమే ఇది ఆలోచించాల్సిన విషయమే…. అని ప్రసన్నకుమార్ భాటియా అంటూ ఆ ఊదారంగు రాయి వైపు చూసి … ఆ రాయివైపుగా వెళ్ళి నిలబడి తదేకంగా చూస్తున్నాడు.. 

లోకేష్, సంతోష్ ఇద్దరూ వచ్చి ఏంటి నాన్నగారు ఆ రాయిని అంతలా చూస్తున్నారు అనగా… 

ఇది మామూలు రాయిలా నాకు అనిపించట్లేదు రా.. అంటూ ఆ రాయిని చేత్తో తాకుతూ పై నుంచి కింద వరకు చూస్తుండగా.. కింద కాగడా కాలిన బూడిద, మసి, సగం కాలిన కొన్ని పుల్లలు అక్కడ పడి వున్నాయి.. 

ఇప్పుడు అర్ధం అయింది.. ఇది నిప్పుకు స్పందించే రాయిలా వుంది.… అందుకే ఎవరో ఇక్కడ మంట మండించినట్లు స్పష్టంగా కనిపిస్తోంది.. 

ఈ రాయి లోపల ఏదో రహస్యం వుంది.. ఈ ఇద్దరూ అదేంటో కనుక్కోవాలని అక్కడకు వెళ్ళినట్లు వున్నారు. వారికి మన సాయం కావాలి .. చిన్నోడా నువ్వు వెంటనే వెళ్లి మనం ఉంటున్న చోటునుంచి మంట తీసుకుని రా అని చెప్తాడు ప్రసన్నకుమార్ భాటియా.. 

సంతోష్ పరిగెడుతూ వెళ్తాడు.. 

లోకేష్ మాత్రం నిజమా నాన్నగారు .. ఇది నిప్పుకు స్పందించే రాయా.. అలాంటిది ఒకటి ఉందా.. ?? 

ఎప్పుడూ వినలేదు అని అంటాడు.. 

నేను విజ్ఞానశాస్త్ర అధ్యాపకుడనే కాదు.. కొన్ని ప్రయోగాలు కూడా చేసివున్నాను.. అందుకే నాకు తెలిసినంతలో నేను చెప్తున్నాను.. ఇది ఓ అసాధారణమైన రాయి.. ఈ రంగు రాయి ఈ భూమ్మీద ఎక్కడా కనిపించదు.. ఎందుకంటే ఇది ఈ భూమికి చెందిన రాయి కాదు.. అంతరిక్షం నుంచి ఓ స్పటికంలా వచ్చి పడివుంటుంది.. దీని విలువ చాలా ఎక్కువ .. ఇంత విలువైనదాన్ని ఇక్కడ ఇలా ఎందుకు ఏర్పాటు చేసారో అర్ధం కావట్లేదు… అని చెప్తాడు ప్రసన్నకుమార్ భాటియా.. 

నాన్నగారు అన్నయ్యకు ఏమి కాదు కదా.. అని లోకేష్ అనగా.. 

ఏమోరా ఇది కేవలం నా ఊహ మాత్రమే .. అనుకున్నది అనుకున్నట్లు జరిగితే ఇక దీన్ని జీవితం అని ఎందుకు అంటాము.. చూద్దాం మన ప్రయత్నం మనం చేద్దాం.. వాడికేం కాదులే.. నువ్వు దిగులు చెందకు.. ఎలాంటి కష్టసమయాల్లో అయినా మనం కలిసిమెలిసి వుంటే మనకేం కాదు రా.. అని అంటాడు ప్రసన్నకుమార్ భాటియా.. 

ఇలా మాట్లాడుకుంటూ వుండగా.. ఈ లోపు సంతోష్ నిప్పును తెస్తాడు.. 

పక్కన వున్న ఎండిన ఆకులు, అలమలు వేసి ఒక మంట తయారు చేసి ….కొన్ని ఎండిన పుల్లలతో కాగడ లా కట్టి వెలిగించి ఆ రాయికి దగ్గరగా పెడతాడు ప్రసన్నకుమార్ భాటియా.. 

ఆ మంటకు ఆ రాయిలో ఎలాంటి మార్పు వుండదు.. యెంత పెద్ద మంట వేసి దగ్గరగా పెట్టినా కూడా స్పందన లేకపోయే సరికి మళ్ళి ప్రసన్నకుమార్ భాటియా ను …మౌనం ఆవరిస్తుంది.. మళ్ళి దిగులుగా పక్కన వచ్చి కూర్చుంటాడు.. 

నేను ఎందుకు ఏమి చెయ్యలేక పోతున్నాను.. మొన్నటికి మొన్న ఆ వీలునామాలో దాగున్న రహస్యాన్ని కనుగొనలేకపోయాను.. ఈరోజు ఈ రాయి గురించి పొరపడ్డాను.. నేను ఏమి చెయ్యలేని నిస్సహాయుడను అయిపోయాను.. బహుశా వృద్ధాప్యం వల్లనేమో.. మీకు ఎందుకూ పనికిరాకుండా అయిపోతున్నాను రా అని బాధపడుతూ ఉంటాడు.. 

నాన్నగారు మీరు ఏమనుకున్నా పర్వాలేదు.. కాని మీరు మాతో వుంటే చాలు.. చెప్పలేనంత బలం మాకు వస్తుంది.. అని అంటాడు సంతోష్.. 

ఇలా మాట్లాడుకుంటూ వుండగా.. చీకటి పడుతోంది.. 

వీళ్ళల్లో భయం కూడా మొదలౌతోంది.. ఉదయం నుంచి ఈ దీవి మొత్తం జల్లెడ పట్టినా ఇంతవరకు ఆకాష్ జాడ కనుగొనలేదు. మనకు వున్న ఒక్క ఆశ ఆ చేతి రుమాలు దొరికిన ప్రదేశం. అందుకే ఈ రాత్రికి ఇక్కడే ఉందాం అని ప్రసన్నకుమార్ భాటియా అంటాడు.. 

ముగ్గురూ మంట వేసుకొని దాని పక్కన కూర్చొని మాట్లాడుకుంటూ వుండగా … ప్లాస్టిక్ కవర్ ని బాగా నలుపుతున్న శబ్దం వస్తుంది.. ఏంటా అని చూస్తే ఆ ఊదారంగు రాయి ముడుచుకుంటూ కనిపిస్తుంది… వీళ్ళు హడావుడిగా మంటను ఆర్పివేసి .. ఆ పక్కన వున్న పొదలమాటుకు వెళ్లి దాక్కుంటారు.. ఆశ్చర్యంగా ఆ రాయినే చూస్తున్నారు ఈ ముగ్గురూ… అందులోనుంచి ఆకాష్, మోహన్ లు మండుతున్న కాగడ తో బయటకు వస్తారు.. వారిని చూడగానే ఆనందంతో ఆ పొదలచాటు నుంచి పరుగెడుతూ వెళ్తారు.. 

నేను చెప్పాను కదా.. 

మా నాన్నగారు, నా తమ్ముళ్ళు నాకోసం ఉంటారని అని మోహన్ తో ఆకాష్ అంటాడు.. 

మీరు ఇదే స్థలానికి ఎలా రాగలిగారు అని ఆకాష్ అడుగగా.. 

మోహన్ కి సంబంధించిన చేతి రుమాలు ఇక్కడ మాకు దొరికింది అందుకే ఇక్కడే వున్నాం అని సంతోష్ చెప్తాడు… 

నేను అనుకున్నట్లే ఆ రాయి స్పందిస్తోంది.. అయితే నాలో ఎలాంటి లోపం లేదు.. అని ప్రసన్నకుమార్ భాటియా సంతోషంతో అంటాడు.. 

ఇంతకీ మీరు లోపలకు ఎందుకు వెళ్ళారు ?? అని ప్రసన్నకుమార్ భాటియా ప్రశ్నిస్తాడు.. 

నాన్నగారు అదంతా తీరికగా చెప్తాను .. ఇప్పుడు మనం ఇక్కడనుంచి ఎలా బయట పడాలి ?? 

నువ్వేం దిగులు పడకురా రేపు ఉదయాన్నే మరో నౌక మనకోసం వస్తుందంట .. దానిలో మనం వెళ్లిపోవచ్చు.. పదండి అందరం అలసిపోయాము… విశ్రాంతి తీసుకుందాం.. అని మళ్ళి మంటరాజేసి అందరూ ఆ మంట దగ్గర కూర్చుని .. జరిగిన విషయాలన్నీ మాట్లాడుకుంటారు… 

లోపల వారికి జరిగిన అన్యాయాలకు ప్రసన్నకుమార్ భాటియా.. మిగిలిన ఇద్దరు కుమారులు చాలా బాధపడతారు.. వాళ్ళకోసం ఏదైనా చెయ్యాలని నిర్ణయించుకుంటారు.. 

అలా ఆ ప్రశాంతమైన రేయిలో ఎలాంటి గుడారం లేకుండా అందరూ వెచ్చని మంట ప్రక్కన కలిసి ఘాడ నిద్రలోకి జారుకుంటారు.. 

తెల్లవారుతుందనగా రావాల్సిన సమయం కంటే ముందుగనే ఆ నౌక పెద్ద శబ్దంతో హారన్ మోగిస్తూ వస్తుంది.. అందరూ హడావిడిగా వారి వారి వస్తువులను తీసుకొని వొడ్డుదగ్గరకు వస్తారు.. 

దీవికి కొన్ని మీటర్ల దూరంలోనే ఆ నౌక ఆగివుంది.. అందులో నుంచి ఓ వ్యక్తి చిన్న పడవను తీసుకొని వీరి వైపుగా వచ్చి, అందరినీ ఆ పడవలో ఎక్కమని ఆదేశించాడు… అందరూ ఎక్కి ఆ పడవలో కూర్చున్నారు.. ఆ పడవ నడిపే వ్యక్తి నౌక దగ్గరకు తీసుకువెళ్ళి ఆ నౌక యొక్క అడుగు భాగానికి చేర్చాడు.. అందరం నోరు ఎల్లబెట్టి యెంత పెద్ద నౌకో ఇది అనుకుంటూ వుండగా.... మీరు మీ గమ్యస్థానానికి చేరుకునే దాకా అందరూ ఇక్కడే ఉండండి .. ఇదిగో ఇదే మీ గది అని వారికి వారి గదిని చూపించి తను వెళ్ళిపోతాడు.. 

మా తాత గారు రాసిన వీలునామా ప్రకారం మేము వెళ్ళాలనుకున్న ప్రదేశానికి వేల్లబోతున్నాం.. కలలో కూడా ఊహించని ప్రదేశానికి మేము అనుకోకుండా ఇలా రావడం చాలా ఆశ్చర్యంగా వుంది.. ఎన్నో రోజులు శ్రమ, యెంతో ప్రయాస, ఎన్నో ఒడిదుడుకులు, ఊహించని రాతలు, రహస్య అర్ధాలు అన్నీ చేదించిన మాకు ఈ ప్రయాణం ముగుస్తోంది అన్న భావన చాలా ఆనందాన్ని కలిగిస్తోంది అని మనసులో అనుకుంటూ ఉంటాడు ప్రసన్నకుమార్ భాటియా.. 

మళ్ళి ఇలాంటి నౌకలో ఎక్కుతామో లేదో అని చిన్నవాడు అయిన సంతోష్ ఓ సారి నౌక అంతా తిరిగి వద్దామని వెల్లబోతుండగా .. అరేయ్ నేను వస్తాను అంటూ ఆకాష్ కూడా వెళ్తాడు.. అడుగు భాగంలో వున్న వీరు మెట్ల ద్వారా ప్రతీ అంతస్తుకు ఎక్కుతూ వెళ్తున్నారు.. ఇంద్రభవనం లా వుంది ఆ నౌక అని మాట్లాడుకుంటూ వెళ్తుండగా ఓ గదికి సంబంధించిన తలుపు మీద “నేత్రం నుంచి జాలువారే కన్నీరు” ఆకారంలో ఓ గుర్తును చూస్తాడు ఆకాష్.. 

ఈ గుర్తును ఎక్కడో చూసాను. అని మనసులో అనుకోని తన జేబులు వెతక సాగాడు.. 

ఇంతలో సంతోష్ ఏంటి అన్నయ్యా అలా వెతుక్కుంటూ వున్నావ్ .. ఏమన్నా పారేసుకున్నవా ?? అని అడుగుతుండగానే నువ్వు వెళ్లి చూడు నాకు కొంచం పనివుంది అంటూ వీరు వున్న అడుగుభాగంలోని గదికి పరుగెత్తుకుంటూ వెళ్తాడు ఆకాష్.. 

గదికి వచ్చి తన బ్యాగ్ లో పెట్టిన దీవి యొక్క నమూనా చిత్రాన్ని చూస్తూ మోహన్ కి సైగ చేసి తీసుకువెళ్తాడు.. 

ఏంటి ఆకాష్ నన్ను పిలిచావ్ అంటూ మోహన్ దగ్గరకు వస్తాడు.. 

ఇది చూసారా నిన్న మనకు ఈ మ్యాప్ ఆ సొరంగంలోని వారు ఇచ్చారు.. దీన్ని బాగా గమనించారా కనిపించీ కనిపించని ఆకారంతో ఓ గుర్తు ఇందులో దాగుంది … అదే గుర్తు (“నేత్రం నుంచి జాలువారే కన్నీరు”)ను నేను ఇందాక ఈ నౌకలోని ఓ గది తలుపుపై చూసాను.. ఆ గదిలో ఏముందో మనం తెలుసుకోవాలి.. ఖచ్చితంగా అందులో ఏదో వుంది.. అని చెప్తాడు ఆకాష్.. 

అవునా అయితే పద.. వెళ్దాం.. ఎవ్వరికీ అనుమానం రాకుండా మనం మెలగాలి గుర్తుపెట్టుకో అని అంటాడు మోహన్..

ఇద్దరూ కలిసి ఆ గది దగ్గరకు వెళ్తారు..

To be continued …

Written by : BOBBY